Svetionik Cape Byron nalazi se na krajnjoj istočnoj tački Australije, 3 ipo kilometra severoistočno od grada Byron Bay, u Novom Južnom Velsu. To je najpoznatiji australijski svetionik i ujedno sa najjačim intezitetom svetla od preko dva miliona kandela.
Izgradnja svetionika je planirana još sredinom XIX veka, od kolonijalnog arhitekte Jamesa Barneta, no tek 1899. godine je teren na rtu izravnjan i pripremljen za gradnju. Toranj je izgradio naslednik Jamesa Barneta, Charles Assinder Harding, koji je dizajnirao još nekoliko svetionika pod uticajem Barnetovog dizajna. Izgradnja je započeta 1900. godine i završena krajem 1901. godine.
Toranj je izgrađen od gotovih betonskih blokova ofarbanih u belo, koji su napravljeni na zemlji, podignuti i cementirani jedan na drugi, i na kraju su cementirani spolja i iznutra. Ovom tehnikom se izbeglo korišćenje kamena u strukturi. Toranj je blago kupastog oblika i visok je 23 metra, uključujući i kupolu. Do kupole se dolazi unutrašnjim spiralnim betonskim stepenicama. Kupola je obložena gvozdenim zidovima i prekrivena limom i ima montiran vetrokaz. U podnožju se nalazi glavni hol i dve servisne sobe.
Ugrađena su Fresnelova sočiva, dijametra preko 2m, koja su i danas u upotrebi. Sastoje se od 760 delova visokopoliranog prizmatičnog stakla koji plutaju na plovku u bazenu sa 360 kg žive, koji se rotirao i danju kako bi se smanjio rizik od požara. To je prvi svetionik u Australiji koji je koristio živin mehanizam za rotiranje. Prvi izvor svetlosti je bio gorionik na kerozin sa 6 koncentričnih fitilja. 1922. godine zamenjen je jačim gorionikom na kerozin, a 1956. godine je elektrifikovan i živin satni mehanizam je zamenjen električnim motorom. 1989. godine je svetionik potpuno automatizovan. Tada je i poslednji svetioničar napustio svetionk na rtu Bajron.
Svetionik je otvoren za posetioce i privlači preko 500.000 turista tokom godine. Poznat je kao mesto gde posetioci mogu da osmatraju kitove, a u svetioniku je smešten i Centar za istraživanje kitova Univerziteta Southern Cross.
Svetionici, usamljene, romantične i tajanstvene građevine, smeštene na stenama, obavijene maglom, u zagrljaju talasa, oduvek su golicale maštu ljudi i igrale značajnu ulogu u pomorskoj i rečnoj navigaciji.
Prkose suncu, olujnim vetrovima i odolevaju zubu vremena.
