Tajna pevajućih dina još uvek nije razotkrivena do kraja. Javljaju se na tridesetak lokacija u svetu. Prve raspevane peščane dine otkrivene su pre više od 1500 godina na Bliskom istoku. Stanovnici Katara smatrali su da ovi zvuci potiču od zlih džinova, a mnogi istraživači, poput Marka Pola na proputovanju kroz Kinu pre oko 700 godina, prepričavali su priče o jezivim zvucima koji dolaze iz pustinje.
Zvuci koje dine proizvode se opisuju kao: rika, režanje, tutnjanje, brujanje, kao zujanje roja pčela... Zvuk nastaje kao posledica lavina koje izaziva vetar ili hodanje po dinama. Na svakoj lokaciji dine proizvode različite tonove, u zavisnosti od veličine zrna peska. Tako dine u Maroku proizvode konstantne tonove od oko 150 Hz, a u Omanu 90-150 Hz. Jačina zvuka iznosi i do 105 decibela, što je ravno jačini zvuka koji proizvodi motorna testera.
Postoje različite teorije kako dolazi do ovog fenomena. Neki naučnici zastupaju teoriju da ključnu ulogu ima veličina zrna peska koja se sudaraju pri lavini, odnosno njihovo međusobno trenje, dok drugi smatraju da zvuk proizvodi sabijanje vazduha između zrna peska. Dokazano je da dine koje proizvode muziku uglavnom imaju oblik polumeseca i da su vrlo visoke, neke više i od 150 metara. Takođe je dokazano da su neki od uslova da bi dina "pevala" da zrna peska budu prečnika 0,1-0,5 mm, da pesak sadrži dosta silicijum-dioksida kao i da unutrašnji sloj peska ima određeni procenat vlage.